Her ne kadar azıcık konu dışı olsa da karanlıkla ilgili bir blogda bilimkurgunun ustası Isaac Asimov'un 1941 tarihli Nightfall (ing.) adlı kısa hikayesinden bahsetmemek olmazdı. Karanlık korkusunun karanlıktan gelebilecek hayali ve muhtemel tehlikelerden, bilinmeyenden korkmak olduğundan bahsetmiştik. Peki ama karanlığın bizzat kendisi bilinmeyense? Kavram olarak bilinmiyorsa?
Üstad fanatik dinciğilin deliliğiyle bilginlerin inatçı inkarları arasında parçalanmış, kaosun eşiğinde bir dünya kurgulamış. Lagash gezegeni altı güneşli; öyle ki, gökyüzünde daima bir güneş mevcut ve gezegen sakinleri gece olgusundan habersiz. Kutsal kitaplarında ise (hep olduğu gibi) bir kıyamet kehaneti var. Her ikibin yılda bir kıyamet kopuyor; sözün özü, altı güneşin altısı da batıyor... ve gece geliyor. Çıldıran insanlar birbirlerini öldürüp, gezegenin altını üstüne getiriyorlar.
Hikaye daha sonra Asimov ve Robert Silverberg tarafından kitap haline getirildi fakat mümkünse kısa versiyonunu okuyun derim; bazı şeyleri uzatmak işin tadını kaçırıyor.
Görsel: Nightfall, Jem Finer
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder